Recenzja: Blazon Stone - Damnation (2021)


Niezmordowany Cederick Forsberg uderza ponownie i jak zwykle w przypadku Jego Blazon Stone, uderzenie jest jak najbardziej celne. Nie wiem skąd ten chłop bierze pomysły, bo chyba nawet sam Chuck Norris nie zliczyłby wszystkich albumów, które ten sympatyczny Szwed nagrał w ostatnich 10 latach, zarówno z Blazon Stone jak i z innymi projektami, których był pomysłodawcą. Co najważniejsze, wszystkie te albumy trzymają cholernie wysoki poziom, nie ma mowy o fuszerce czy nudzie, wszystkie można dumnie postawić na półce.

"Damnation", czyli najnowszy album Blazon Stone, po raz kolejny przynosi nam niesamowitą dawkę muzyki będącej wariacją na temat starego dobrego Running Wild (przede wszystkim tego z lat 88-94). Nie ma sensu omawiać dokładnie wszystkich kawałków, gdyż fani chyba dobrze wiedzą czego się spodziewać, a reszta (jeśli lubi styl wypracowany przez Rolfa) zdecydowanie powinna także sięgnąć po to wydawnictwo.

Na pewno warto odnotować fakt, że pirackich melodii jest tu chyba jeszcze więcej niż dawniej, album jest nimi wypełniony po brzegi. Wszystkie kawałki to kwintesencja tego co najlepsze w tej stylistyce. Pełno tu rozpędzonych, jakże charakterystycznych, znajomo brzmiących riffów. Pełno ognistych solówek i całej masy zapadających w pamieć refrenów, jak choćby tych z "Raiders of Jolly Roger", "Chainless Spirit", "Black Sails on the Horizon" czy "Hell on Earth", idealnych wprost do chóralnego śpiewania przy butelce rumu. Wszystkie kawałki to szybkie albo bardzo szybkie killery, niesamowicie bogate brzmieniowo i aranżacyjnie. Choćbym bardzo chciał nie znajdę wśród nich żadnego wypełniacza. Każdy to bezbłędny strzał między oczy. Oczywiście tak jak w przypadku poprzednich albumów Blazon Stone także i tu znalazł się jeden długodystansowiec w postaci zamykającego album "Highland Outlaw". Ilość muzycznych motywów, które się w nim znalazły, po prostu zapiera dech, Ced naprawdę przechodzi tu sam siebie.

Warto zaznaczyć, że od jakiegoś czasu Blazon Stone z typowo solowego projektu przeistoczył się w pełnoprawny zespół, gdzie obok obsługującego gitarę Ceda mamy też Emila Westina Skogha na drugiej gitarze, Karla Löfgrena na perkusji, Matiasa Palma na wokalu oraz Martę Gabriel na basie. 

"Damnation" to album bez słabych punktów. Nikt tak jak Ced nie potrafi przywołać dziś pirackiego ducha, nawet sam wielki Rolf od lat ma z tym lekki problem. Jeśli wiec tęsknicie za takim graniem, to ten krążek jest właśnie dla Was, na pewno się nie zawiedziecie ! 

Ocena 6/6



Komentarze

  1. power metal warrior18 listopada 2021 06:45

    Bez wątpienia płyta które będzie w moim top 10😁 ceda wymiata i jestem ciekaw jakby wyglądala współpraca rolfa i ceda😁

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. GrzegorZ18 listopada 2021 06:59

      hehe tak, również jestem ciekaw jakby to było gdyby Ced z Rolfem połączyli siły choć na jeden album :)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: Smoulder - Violent Creed Of Vengeance (2023)

Obraz
Dziś będzie ostro. Nie, nie wziąłem na warsztat brutalnego death metalu. Będzie ostry opiernicz :) Wkurzyłem się bardzo na Smoulder. Wkurzyłem się na te pozytywne opinie w necie, na te liczne głosy typu "album roku", albo "jeden z najlepszych"...Co to ma być do kuźwy ? Ta nędza albumem roku ? Ludzie, co się z Wami dzieje?  Naprawdę dawno żaden krążek nie zmęczył mnie tak jak " Violent Creed Of Vengeance " czyli najnowsze dzieło Kanadyjczyków. Ja pierdziele. Już poprzedni (w sieci również chwalony) był słaby, ale to co panowie i jedna pani zaserwowali na najnowszym wydawnictwie to woła o pomstę do nieba... Niby mamy tu epic heavy metal, ale zagrany totalnie bez wyrazu i bez krzty charyzmy. Niestety, muzycy nie są w stanie zagrać nawet jednej interesującej nurty, nawet jednej zapadającej w pamięć melodii. W porównaniu z debiutem (i jedną EPką) bardziej przyspieszyli, niestety większość tych szybkich kawałków zlewa się w jedną, cholernie nudną papkę...  Muzyk
Czytaj więcej

Recenzja: Scream Maker - "Land of Fire" (2023)

Obraz
  Warszawski Scream Maker nie ma lekko. Z jakiegoś dziwnego, bliżej nieokreślonego mi powodu, na kilku grupach feacebookowych ostro po nich jadą. Może inaczej, część ludzi ostro po nich jedzie. Dziwnym trafem wszyscy ci "krytycy" dobrze się znają osobiście, więc wszelkie ich argumenty od razu śmierdzą podejrzanie, i na pewno nie powinny być traktowane poważnie. Cóż, zostawmy te dziwactwa za sobą, skupmy się na muzyce... ...a ta na " Land of Fire ", czyli czwartym albumie formacji, jest po prostu REWELACYJNA!! Od pierwszych dźwięków " Perpetual Burning " wiadomo, że to będzie kapitalnie spędzone 47 minut. To heavy metal najwyższej próby. Z wszystkich kawałków bije niesamowita energia, a jednocześnie jakaś niesamowita lekkość i swoboda wykonawcza, podkreślona jeszcze świetną, bardzo naturalną produkcją. Sporo tu przebojowego grania (" Can't Stop the Rain ", " Everybody Needs Illusions "), ale jeszcze więcej fajnej riffowej jazdy, jak
Czytaj więcej

Recenzja: Saxon - Carpe Diem (2022)

Obraz
Jaki jest nowy Saxon, każdy wie, nawet bez włożenia płyty do odtwarzacza. Tak naprawdę nic się nie zmienia już do kilku wydawnictw. To w dalszym ciągu żywiołowy, melodyjny heavy metal. Nie ma mowy o arcydziele, ale na pewno album może się podobać. Zacznę może od minusów. Jest tu kilka kawałków, które delikatnie mówiąc nie porywają. Utwory takie jak " Carpe Diem ", " Dambusters " czy " All for One " to po prostu Saxonowskie średniaki, najeżone gitarowymi riffami, ale tak naprawdę bez jakiegoś, który zostałby w pamieć na dłużej. Słucha się dobrze, ale wpadając jednym uchem, szybciutko wylatują drugim. Trochę lepiej jest z " Remember the Fallen ", bo choć gitarowo leciutko przynudza, to jednak w refrenie już wszystko się zgadza. Poza tym jest różnie. Taki " Age of Steam " to zdecydowanie mocny strzał w pysk, choć i tu nie wszystko gra jak powinno. Zdecydowanie brakuje jakiegoś ciekawszego refrenu. Na szczęście fajnie mieszające gitary (i u
Czytaj więcej