Pogaduchy o muzyce

Jaki jest nowy Saxon, każdy wie, nawet bez włożenia płyty do odtwarzacza. Tak naprawdę nic się nie zmienia już do kilku wydawnictw. To w dalszym ciągu żywiołowy, melodyjny heavy metal. Nie ma mowy o arcydziele, ale na pewno album może się podobać. Zacznę może od minusów. Jest tu kilka kawałków, które delikatnie mówiąc nie porywają. Utwory takie jak " Carpe Diem ", " Dambusters " czy " All for One " to po prostu Saxonowskie średniaki, najeżone gitarowymi riffami, ale tak naprawdę bez jakiegoś, który zostałby w pamieć na dłużej. Słucha się dobrze, ale wpadając jednym uchem, szybciutko wylatują drugim. Trochę lepiej jest z " Remember the Fallen ", bo choć gitarowo leciutko przynudza, to jednak w refrenie już wszystko się zgadza. Poza tym jest różnie. Taki " Age of Steam " to zdecydowanie mocny strzał w pysk, choć i tu nie wszystko gra jak powinno. Zdecydowanie brakuje jakiegoś ciekawszego refrenu. Na szczęście fajnie mieszające gitary (i u

W latach 90-tych klasyczne odmiany ciężkiej muzy zostały zepchnięte na margines. Na topie było całkiem inne granie. Mimo tego, powstała wtedy cała masa niesamowitych, genialnych wręcz płyt z pogranicza power metalu (jego europejskiej odmiany) i heavy metalu. Niestety tylko część z nich doczekała się w epoce należnego uznania. Jedną z nich jest niewątpliwie " Land of the Free " Niemców z Gamma Ray. Już poprzednie krążki Kaia i spółki pokazały, że z bandem trzeba się liczyć, bo ma o wiele więcej do zaoferowania niż większość konkurencji. Niestety odejście Scheepersa poważnie osłabiło ówczesny skład. Na szczecie Hansen nie złożył broni. Mało tego, postanowił przejąć obowiązki Ralfa, czyli wrócić do śpiewania na pełny etat. Serca fanów starego Helloween zabiły wtedy mocniej. Na pewno też się nie zawiedli, bo to co zaprezentował zespół na tym krążku to prawdziwe mistrzostwo świata. Poprzeczka została zawieszona bardzo wysoko i nawet Gamma Ray miało w przyszłości problem, żeby zb